Ze heeft weer kuren

Al sinds gisterenvoormiddag wil ik bloggen. Maar geen enkele keer slaagde ik er in. Elke poging tot schrijven liep uit op niets.
Ik was duizelig, had hoofdpijn en miste vooral energie. Me concentreren op taal was zinloos. Ik had nochtans ideeën genoeg. Die zullen echter moeten wachten. 

Hoe dat komt? Ze heeft weer kuren!
Ze is La Petite Française. 

Na de vorige winter had ze een geweldig idee. Dat vond zij toch. We zouden kuren. Een sappenkuur om meer specifiek te zijn. Concreet betekende dat dat we drie dagen lang geen vast voedsel zouden innemen. Enkel fruit- en groentensappen. Zij vond dat een goed idee. Ik dacht: ‘oké dan maar’.
Het zou ons vitaler maken, ons lichaam zuiveren en ons helemaal klaar maken voor de komende lente. Dat klonk alvast goed.
En we deden het. Ik dronk sappen en thee tot het aan mijn oren uitkwam. Plezant kon ik het niet noemen. Maar het resultaat vond ik best fijn: ik was ruim twee kilogram kwijt en mijn huid voelde gezonder en gladder dan ooit tevoren. Nu ik nog eens deze zin herlees, bedenk ik dat het blijkbaar vooral mijn vrouwelijke kant naar boven bracht. Nooit eerder lag ik wakker van de toestand van mijn huid…
Hoe dan ook, ik had het goed doorstaan, vrij gemakkelijk zelfs. Zij daarentegen iets minder. Ze miste vast voedsel, klaagde steen en been dat ze honger had en ik meen me zelfs te herinneren dat ze de laatste avond had vals gespeeld en iets had gegeten. Als klap op de vuurpijl verloor zij toen met moeite een paar grammen.
‘Goed zo,’ dacht ik bij mezelf. Dat hebben we dan ook weer gehad en dat geweldige sapidee zien we nooit meer terug.

Tot gisteren dus.

Ze heeft weer kuren.
Al 5 maaltijden lang zie ik enkel tomaten, courgetten, appels, bananen, paprika, sinaasappelen, mandarijnen, radijzen, komkommers, kaki, bloemkool, rapen, … door de sapcentrifuge vliegen. Lekker is het zeker. Maar waar ik de vorige kuur zonder enig probleem en vrij gemakkelijk doorstond, heb ik al sinds gisterenmiddag barstende hoofdpijn, duizeligheid en ben ik zo futloos als je je maar kunt bedenken. Ik heb nog vier maaltijden te gaan. Al liet ze daarnet vallen dat we het deze keer misschien vijf dagen moeten volhouden. Het lijkt haar immers zeer gemakkelijk af te gaan. Vanmorgen kirde ze dat ze al één kilogram kwijt was en al 36u vliegt ze door het huis als een konijn op speed.
Ik kijk het allemaal moedeloos aan, rol over de koude vloer van de honger en verbijt mijn tranen.