Gisteren gaf de zomer even niet thuis in de Westhoek. Geen bloedhete temperaturen zoals we ondertussen al een paar dagen gewoon waren, geen blauwe hemel met brandende zon. Maar wel donkere wolken die samenpakten boven de grensstreek.
Weg die barbecue. Geen zonnecrème meer. En de tuinstoel werd terug ingeruild voor de minder ontspannende bureaustoel.
Gelukkig kwam Rent a Guide-collega Kevin met de redding. Hij had er net een weekje verlof op zitten en had er tijdens zijn welverdiende vrije tijd niets beter op gevonden dan een nieuwe gidsbeurt uit te werken. Een fietstocht rond de Kerstbestanden zowaar! Toen hij vroeg of ik mee wou gaan verkennen twijfelde ik geen moment.
De Kerstbestanden vond plaats op 24 december 1914, de eerste kerstavond van de Eerste Wereldoorlog. Volgens diverse bronnen zouden toen, op tientallen plaatsen langs het front, de wapens gezwegen hebben en soldaten van beide partijen in het niemandsland verbroederd hebben. Vlakbij het Bos van Ploegsteert zou men er zelfs gevoetbald hebben!
Kerstverhalen vertellen in juli, niet de allerbeste timing. Maar soit, ik verkoos toch deze semi-zomerdag boven een ijskoude en kleddernatte fietstocht ergens diep in december.
Het was hard genieten.
We fietsten vanuit Kemmel, langs indrukwekkende mijnkraters, talloze kleine militaire begraafplaatsen – diep in de velden en ver in het bos – en krulden ons een weg ,via het mini-stadje Mesen, rond Ploegsteertbos. De boeiende oorlogsverhalen waarmee Kevin me overspoelde, maakten het feit goed dat hij zijn aerodynamische koersfiets had meegenomen. Terwijl ik met mijn stadsfiets, op slecht gepompte banden, het melkzuur uit de oren reed om hem te kunnen bijhouden…
Terwijl het wolkendek alsmaar grauwer en dreigender werd kwamen we aan in het dorpje net over de taalgrens: Ploegsteert. Ik passeer er wel vaker met klantjes tijdens rondritten langs de slagvelden. Bij weinig mensen doet het een belletje rinkelen. De Britse oorlogskenners leggen er wel eens de link met Churchill, die een tijdje in Plugstreet verbleef in 1916.
Maar als ik er met Vlamingen kom, dan verdwijnt de oorlogsgeschiedenis vaak naar de achtergrond en komt “VDB” ter sprake.
Frank Vandenbroucke. Het godenkind van de Belgische wielersport in de jaren 1990. Volgens velen het grootste wielertalent dat we ooit gehad hebben. Behalve sterke benen en een groot hart had hij ook tonnen charisma. Hij was een rockster op een fiets. Flamboyant, hip, elegant, welbespraakt, … Hij had het allemaal.
Maar de sterke sportman was o zo breekbaar. Toen zijn moment van glorie aangebroken was kraakte hij. De druk en roem werden hem teveel en hij verloor zijn carrière en leven in drugs, drank en vrouwen.
Ik ben nooit een mens van idolen geweest. Maar als er iemand was die mij raakte dan was het VDB. Ik herinner me, hoe ik als jonge renner, naar hem opkeek. En hoe ik later, na elk van zijn crisissen, hoopte en en geloofde dat hij terug zou herrijzen. Tot de grote wielerkampioen uit Ploegsteert onverwacht stierf in een groezelig hotel in Senegal. Ver weg van iedereen en in nog steeds onduidelijk en bizarre omstandigheden, kort voor zijn 35e verjaardag.
Zijn dorp ligt in vogelvlucht een drietal kilometer van mijn huis. Vanuit mijn keuken zie ik de kerktoren. En ik passeer zijn ouderlijke huis meerdere keren per week. Vlakbij dat ouderlijke huis staat die kerk. En achter die kerk ligt hij. Diep in de grond.
Nog nooit had ik de moed om hem te bezoeken. Misschien hoopte ik nog altijd dat hij plots terug op zijn fiets zou verschijnen en ons de gloriemomenten bezorgen waar we ooit zo hard naar uitkeken…
Gisteren, na die vele oorlogsverhalen en het bezoeken van de vele graven van jonge soldaten, gunden Kevin en zijn aerodynamische koersfiets mij even een moment rust. We trokken de remmen dicht. Stapten voorzichtig het kerkhof op en hadden maar de pijltjes te volgen tot bij mijn enige idool. Na zeven jaar nam ik eindelijk afscheid.
VDB zal in Ploegsteert, maar ook ver daarbuiten altijd blijven leven. De mensen zagen en zien hem graag. Ondanks alles.
Het kleine Ploegsteert is naast het verhaal van de voetballende soldaten op kerstavond, vooral het dorp van een verloren gegane wielergod. We will remember them en VDB Forever…
Luister: Ploegsteert – Het Zesde Metaal
Miguel Bouttry 
Mooi.
LikeLike
Ook voor mij zal Ploegsteert altijd het dorp van Frank Vandenbroucke zijn. Hij was van mijn geboortejaar en ik herinner me hem van toen hij als jonge gast (toen al uitgeroepen tot supertalent) voor het eerst van zich liet horen in het profwielrennen.
LikeLike
Wat een zonde toch…
LikeLike