Bourgogne is rust

De regen van de voorbije uren wiste de drukkende hitte van gisterenavond uit de lucht. Al blijft het aangenaam buiten zitten kort voor zonsondergang.
Een gecondenseerd glas witte wijn op het muurtje, met daarnaast flinterdunne schijfjes chorizo op een bord. De schaduw van het eeuwenoude huisje in natuursteen, waar ik tegen aan leun.
En het is stil.
Het zoemen van enkele naarstige vliegen en bijen, het lichtjes ruisen van de bladeren in de avondbries en het zachte getsjilp van enkele vogels, is het enige wat de volledige stilte hier geen kans geeft.
Het onverharde en doodlopende straatje waarop ik zicht heb, lijkt een schilderijtje uit lang vervolgen tijden. De kat die er enkele minuten geleden over slenterde is het enige teken van leven.

Het leven in de Bourgogne valt in niets te vergelijken met thuis. Ik zou er kunnen aan wennen. Op enkele details na, lijkt het of de tijd hier is blijven stilstaan. De moderne, drukke wereld lijkt bijna onbestaande.

Gisteren, in de late namiddag kwamen we hier aan. Een rit van een flinke vier uur, langs het drukke Parijs en de vlotte Route de Soleil, bracht ons in L’Etang. Een klein gehucht van een 20-tal huizen, in de schaduw van het eeuwenoude bedevaartsoord Vézelay. En dit is slechts een tussen halte. De eindbestemming is Lyon.

Mijn lief begint er dinsdag een nieuw filmproject. Maar omdat ze, tussen twee projecten in, tien dagen vrijaf had, beslisten we er een kleine vakantie van te maken.
Praten over vakantieplannen met vrienden loont, zo bleek. Een bevriend acteur heeft een vakantiehuisje, ergens halfweg tussen thuis en Lyon en hier zitten we dan. Genieten, rusten, onthaasten en ontdekken.

Dit deel van Bourgogne zit vol geschiedenis. Het druipt van de huizen en vele kastelen, in het prachtige, glooiende, groene landschap. En ik absorbeer die historiek gulzig. Slenterend door de hete steegjes van Vézelay, mijmer ik over de kruisvaarders die van hieruit, richting het heilige land trokken. Vol verbazing leer ik bij over Maarschalk Vauban, als ik door zijn kasteel in Bazoches wandel. En de duizenden jaren oude grottekeningen, diep onder de bodem in Arcy-Sur-Cure, fascineren me eindeloos.

Maar het is vooral de rust en authenticiteit van deze streek die me raken. Om elke hoek ligt een plekje waar ik wil halt houden en fotograferen. Een stenen brugje over een kronkelend en snelstromend riviertje. Een adembenemend panorama vanop een kerkhofmuur. Steegjes, bijna te smal voor onze wagen, in middeleeuwse dorpjes, diep weggestopt in groene valleien.

En toch, zelfs hier in het diepste gat van Frankrijk, is de actualiteit niet te ontwijken. Ook zonder wifi-verbinding of dataroaming voel je de angst van de Fransen.
Bij onze aankomst in het huisje, stak een mailing onder de deur van de lokale burgemeester. Met nieuwe maatregelen in functie van de komende biomarkt en het klassieke muziekfestival deze week. Dit gezien de voorbije aanslagen. En in het piepkleine kerkje van het nog geen honderd zielen tellende Bazoches, was een affiche aan de deur gespijkerd met richtlijnen in geval van een terroristische aanslag.

We blijven hier nog enkele dagen, in vrede. Het zal deugd doen voor we naar de drukke stad gaan.