De verborgen parel van Blankenberge

Laat me even een open deur intrappen: het was heet de voorbije dagen!

Bakken, braden, puffen, zweten, maar vooral genieten. Mij maak je niet ongelukkig door de herfst nog wat uit te stellen. Integendeel.

Gisterenochtend verloor ik echter een half dagdeel, van dit niet te stoppen, zomers plezier. Ik had een coachopdracht in Brugge en die was binnenshuis. En dan nog in een gebouw dat bijna de lucht ingeblazen werd door een overijverige airco. Tegen het middaguur had ik er dan ook geen flauw idee van of het buiten frisjes was, dan niet kokend heet. Het was het laatste. Een zwoele hitte omarmde me bij het verlaten van het kantoorgebouw.

Toen ik instant zwetend de parking afreed, hoorde ik een radiostem zeggen dat veel mensen vandaag kustwaarts waren gereden. Ja, ook op een gewone doordeweekse werkdag kan dat. En ja, als freelancer met een flexibele agenda kan ik dat ook. Dus hup, in plaats van links te sturen, zwaaide ik rechts af en snorde richting het strand.

Blankenberge.
Als jongen, opgegroeid in het hinterland van de Westkust, ben ik nooit veel in Blankenberge geweest. Waarom zou je naar Blankenberge gaan, als je zelf een De Panne, Koksijde of Nieuwpoort in je achtertuin hebt liggen? Een strand is een strand en die zee heeft toch pakweg hetzelfde water. Niet?

De radiostem had gelijk. Voor een doordeweekse dag, halfweg september, was het best moeilijk om een parkeerplaats te vinden. Zeker als je eigenlijk de gemakzuchtige intentie hebt om je auto zo dicht mogelijk bij de vloedlijn kwijt te geraken. Hitte en luiheid gaan bij mij vaak hand in hand.
Net iets verder dan gepland schoof ik mijn wagentje tussen twee andere in en voor ik het besefte liep ik door een drukke winkelstraat, recht naar het strand.
Ik werd er niet blij van.
In de volle hitte zoeken naar een parkeerplaats, een altijd te traag vorderende mensenmassa en een strand waar ik tussen de vele parasols en ligzetels de zee niet kon terugvinden. Dit was niet wat ik wou.

Ik besloot dan maar op ontdekking te gaan in de kleine steegjes, achter die drukke dijk. Met het fototoestel in de aanslag slenterde ik weg van de drukte. Tot ik in één van die kleine straatjes, op slechts een 3-tal minuten stappen van het overvolle strand en verborgen in de schaduw van een grote kerk het Belle Epoque Centrum vond.
Ik deed wat geen levende ziel in Blankenberge, op die bloedhete en zonovergoten dag, ook maar in zijn hoofd haalde: ik ging een museum bezoeken!

Ik had geen verwachtingen, maar liet me door mijn nieuwsgierigheid meedrijven.
Het Belle Epoque Centrum brengt het verhaal van de gouden jaren voor de Eerste Wereldoorlog en meer specifiek dat van Blankenberge in die periode. Niet boeiend zul je denken? Think again!

Het bezoek begint op het sublieme dakterras. Na de drukte van winkelstraat en strand, was dit een geweldige verademing. Het grommend geluid van de drukke stad verdween naar de achtergrond en met een apart zicht op de nabijgelegen kerk liet ik me meteen onderdompelen in de tijd van toen.

En dat is net waar dit museum zo sterk in is. Ze brengen een niet zo evident onderwerp, uit lang vervlogen tijden, op een heel eigentijdse en belevingsvolle manier. Alle aspecten van de Belle Epoque worden op een verfrissende manier gebracht. Van lingerie tot dialect, van geuren tot muziek en van architectuur tot toerisme. Aan de hand van ruikkastjes, semi-gameconsoles, luisterschelpen en muziekbanken word je helemaal opgeslorpt door het Blankenberge van ruim een eeuw geleden.

Toen ik een uurtje later terug naar mijn auto stapte bekeek ik de kuststad plots helemaal anders. De krioelende menigte en zomerse drukte vervaagden bij het bekijken van de prachtige gevels met hun loggia’s. Het deed me wegdromen naar die paar decennia, meer dan een eeuw geleden, waar men nog vol ambitie, maar naïef, plannen maakte voor een toekomst vol voorspoed. Na de Eerste Wereldoorlog kon men enkel met heimwee terug kijken naar die onbezorgde tijd, die nooit meer zou terugkomen…

Het Belle Epoque Centrum is geen museum waar je uren zult rondhangen. Maar het dompelt je op een interactieve manier onder, in een lang vervlogen tijd. Een tijd die je in Blankenberge, in dat kleine straatje, niet ver van het strand en in de schaduw van die grote kerk, nog kan ruiken, voelen, proeven, horen en beleven.