Ik zit op duizend meter hoogte. En het is hier nat en koud.
De voorbije twee dagen werd geen enkele keer de kaap van tien graden gehaald. Regen viel bij momenten met bakken uit de lucht.
Als je zevenhonderd kilometer zuidwaarts gereden hebt, zou je eigenlijk verwachten dat het weer beter is dan thuis. Maar foto’s op sociale media tonen me een zonnig Vlaanderen, met temperaturen die een t-shirt toelaten. Ik prijs me gelukkig dat ik, na lang beraad, dan toch mijn dikke winterjas heb mee genomen. Mijn muts was nu echt geen overbodige luxe geweest. Die nam ik niet mee. Pech!
Nog meer pech: het appartement waar ik verblijf heeft geen wifi. Dat valt tegen. Vooral omdat ik eigenlijk gewoon wil en moet doorwerken. Dataroaming kost me ondertussen een fortuin.
En toch ben ik blij dat ik hier ben.
Ten eerste, mijn lief is hier. Na twee weken zonder haar kan dat al tellen als positief punt.
Ten tweede, in onze vrije tijd samen, kunnen we weeral genieten van een nieuwe, onbekende streek: het massief van Sancy. Een vulkanische regio in het departement Puy-de-Dôme. Diep in het hart van Frankrijk.
De natuur is mooi. Het landschap bij momenten adembenemend.
We verblijven in Le Mont-Dore. Een kuuroord en ’s winters vooral een skigebied. De ijskoude temperaturen en de etalages vol skibenodigdheden dompelen mij dan ook meteen in een soort van embryonale kerstsfeer. Best bizar, wetende dat ik nog geen week geleden een half been uitzweette bij de tropische temperaturen aan onze Vlaamse kust.
Het feit dat er nu nog geen sneeuw ligt, de ietwat verwaarloosde staat van de gebouwen, het hierboven beschreven weerbeeld en het feit dat ik hier in 3 dagen tijd nog geen vijf personen jonger dan 60 jaar tegenkwam maken het geheel wat… grijs.
En toch waait hier een frisse wind. En niet alleen letterlijk.
Die frisse wind heet “Horizons”.
“Horizons” is een kunstenfestival dat drie maanden lang, op tien indrukwekkende plaatsen in het vulkanische landschap, evenveel artiesten aan het werk laat. Het resultaat is schitterend. Het idee briljant.
Een gratis brochure geeft je tien gps-coördinaten en die brengen je telkens naar een parking, midden de wilde natuur. Je moet er je auto achteralten en te voet pijltjes volgen die je tot bij het kunstwerk brengen. De voettocht, variërend van licht tot heel zwaar, kan tien minuutjes in beslag nemen, maar eveneens anderhalf uur. De tochten brengen je naar een wild bruisend riviertje diep in een vallei, naar een duistere plaats in een woud of tot op een kale bergtop op 1500 meter hoogte. De kunstwerken die je er kunt bewonderen zijn één met de locatie en het landschap en telkens opnieuw een mooie beloning voor je zoektocht.
Het briljante aan het idee is echter niet enkel het plaatsen van hedendaagse kunst op onherbergzame en verborgen plaatsen, maar eerder het feit dat de locaties vaak een half uur tot ruim een uur rijden van elkaar liggen, tot in de verste uithoek van de regio. Je wordt dus verplicht de volledige regio te bezoeken. En net die ritten van de ene gps-locatie naar de andere zijn boeiend. Het toont je de schoonheid van het gebied, het brengt je in kleine dorpjes waar je anders nooit zou komen en laat je halt houden bij een ambachtelijke kaasmakerij te velde, een eenzame herberg hoog in de wolken of een denderende waterval langs een klein bospad.
Drie dagen zijn verre van voldoende om alle sites te bezoeken. Wij hadden net voldoende tijd om er zes af te werken. Maar volgend jaar kom ik graag terug. Met meer tijd. En met een muts.
Miguel Bouttry 