September. Oktober. November.
Maanden die elk jaar opnieuw voorbij vliegen. Razend druk is het dan op de gewezen slagvelden rond Ieper. De gidsenwereld draait gedurende enkele weken op volle toeren. Ook zo in 2017.
Die gidsdrukte zorgde er echter voor dat mijn geschrijf naar de achtergrond verdween. En er moet nog steeds heel wat geschreven worden. Roman, novelle, queeste, … heel wat opdrachtjes die staan te drummen om afgewerkt te worden.
Geen tijd dus om na 11 november op mijn lauweren te gaan rusten, maar wel het moment om achter het klavier te kruipen en de verhalen vorm te geven.
Toen ik de kans kreeg om enkele dagen in de Alpen door te brengen, nam ik die dan ook met veel plezier aan. Het leek me het ideale scenario voor een schrijfmarathon: een chalet diep in de bergen, immense rust, winters weer, geen afspraken, … Dat zou wat geven! Zes productieve hoogdagen stonden ingepland.
Al vlug bleek ik een cruciale rekenfout gemaakt te hebben.
Het Franse Alpendorp Morzine ligt op 830 km van de Westhoek. Dat is al gauw een volle dag rijden. Soit, vier productieve dagen dus! Als ik vroeg zou opstaan en naarstig doorwerken tot een gat in de nacht, dan haalde ik die verloren uren van het autorijden gezwind in.
O, wat zag ik het zitten!
Bij aankomst, zaterdag in de late namiddag, leek een tweede inschattingsfout zich te manifesteren…
Winters weer in de Alpen is van een ongekende schoonheid. Vooral als na een week hard sneeuwen de hemel blauw open trekt en een schitterende zon die natuurpracht extra in de verf zet. De zin om het klavier aan te vallen verdween als sneeuw voor de… zon.
Gelukkig was die tegenvaller van korte duur. De volgende ochtend verschansten die bergen vol schoonheid zich in een dik wolkendek en grote sneeuwvlokken dwarrelden uit de hemel. Ik kreeg weer wat moed.
Omdat het zondag was besliste ik echter, na de lange en vermoeiende rit van de dag er voor, een welverdiende rustdag te nemen. Ik moest toch even acclimatiseren en geef toe, het zou zonde zijn om een voor mij ongekende streek niet even te gaan verkennen. Ik stapte rond een meer, nam enkele foto’s, reed naar een in dikke mist gehulde bergtop en maakte op z’n zondags mijn planning voor de volgende dag: ik zou de wekker om 7u00 laten toeteren, een volle thermos koffie prepareren, mijn plaats achter de schrijftafel innemen en het grauwe weer buiten zou me inspireren voor mijn intense getokkel.
Drie productieve dagen. Wat een arbeidsfeest zou dat worden!
Ik vergat m’n wekker te zetten.
En toen ik ontwaakte, baadde het straalwitte panorama in een schitterende zonnegloed.
Als gehypnotiseerd trok ik mijn wandelschoenen aan en plukte de dag.
En de twee daaropvolgende.
Ik zette geen letter op papier.
Maar god, wat was mijn doortocht in de Alpen productief.
Ik beklom moederziel alleen een indrukwekkende alpentop. Ik vergaapte me tot tweemaal toe aan de majestueuze Mont Blanc. Ik trok foto’s alsof mijn leven er van afging. Ik redde mijn stiefhond van een gruwelijke verdrinkingsdood. Ik zag watervallen zo hoog dat ik er duizelig van werd. Ik voelde me piepklein in een immense wereld van rotsen en sneeuw.
Ik leegde mijn hoofd.
Zelden waren zes dagen zo productief.
En morgen ga ik schrijven. Als een bezetene.
Want ik ben terug in België en hier gaat het regenen.
Miguel Bouttry 