Mijn vriendschapsrantsoen

Vriendschap. Liefde.

Twee termen die ik maar niet gedefinieerd krijg. Ik discussieerde er al uren over, lag er al nachten wakker van, peinsde dagen vol, om nog altijd niet goed te weten wat die twee dingen nu exact zijn. Ik zou dan ook bladzijden vol theorieën kunnen spuien, wat ontelbaar veel schrijvers al voor mij deden.
Ik doe toch een poging, maar zal het kort houden.

Vaak denk ik dat ze hetzelfde zijn, liefde en vriendschap. Maar dat is niet zo.
Ik beperk me in dit stukje dan ook grotendeels tot vriendschap. Aan liefde durf ik me nog niet wagen.

Ik denk vaak in delen van zeven. Ik geloof dat je elke zeven jaar iets moet veranderen in je leven. Of sterker, dat er gewoon elke zeven jaar iets verandert in je leven. Woonplaats, werk, hobby, … Ik las ook ooit dat een vriendschap in principe niet langer duurt dan die termijn. Terugkijkend op mijn bestaan kan dat kloppen.
Maar ik geloof net dat vriendschappen die net die periode overbruggen de echte vriendschappen zijn. Zo heb ik er nog geen handvol.

Het valt me op dat dosering in die relaties heel belangrijk is. Zoals bij alles in het leven trouwens.
Als impulsief, gulzig en daardoor maar al te vaak verwoestend wezen, is doseren voor mij net heel moeilijk. De vrienden die dus al langer dan één termijn meegaan, zijn diegene die, uiteraard onbewust, want anders is het niet echt, door het leven werden gedoseerd.
Zo’n vriendschapsrantsoen betekent dat je bij elkaar de deur niet dagelijks gaat plat lopen. Maar er bent als het nodig is. Als een hartbreuk moet gezalfd worden, een creatieve puist uitgeduwd, bescherming geboden of als er eenvoudig een moment is die je even wil samen doorbrengen.
Die band betekent vooral dat afwezigheid geen schande is. Elkaar een maand, een kwartaal of zelfs een jaar niet horen of zien is niet erg. Die zijn net prima en betekenen vaak dat het goed gaat. Gewoon goed. Dan blijft het rantsoen netjes in de kast.

En net zoals bij alles wat mooi is, is authentieke vriendschap ook niet perfect. Het draagt littekens van gevechten of valpartijen onderweg. Er zijn zaken waar je het niet over eens bent. Smaken die verschillen. En vooral, je kent en waardeert elkaars imperfectie.

Maar wat echte vriendschap het beste beschrijft, is een term die ik niet zo graag en daardoor niet vaak gebruik. Misschien wel het zwaarste woord uit onze taal. De atoombom uit ons lexicon: onvoorwaardelijk.

En dat geldt ook voor liefde. Alleen is dat net iets gelaagder en dus complexer.
Daarvan heb ik er dan ook maar één die al vele termijnen verstreek.

Zo, deze is voor jullie, mijn maten. En voor jou mijn lief.
En voor diegenen die zich nu rond mij begeven en straks de grens van zeven gezwind gaan oversteken.
Ik hoop dat jullie op het einde van mijn leven ontelbaar zullen zijn.