De wrakken op Mont Savault

Achter ons huis ligt een heuvel. En zo nu en dan wil ik daar op staan.

Dan trek ik de voordeur achter mij dicht, verlaat de tuin en volg het pad langs het beekje dat onze watermolen aandrijft.
Onderweg passeer ik de kolkende rivier, de oude holle beuk en de granieten weg langs het donkere sparrenbos. Maar het leukste stuk komt pas voorbij de kerstboomplantage.
Vanaf dat punt stopt het pad en moet ik dwars door het bos. Mijn route is vanaf dat punt nooit exact dezelfde. Dan lijkt het wel of het bos me ten dans vraagt en me langs omgevallen bomen, ondoorgaanbare braamstruiken en laaghangende takken zwiert. Ik laat me telkens opnieuw leiden en bied niet de minste weerstand.

Maar telkens kom ik op hetzelfde punt uit: het autowrak.
Vlakbij de top van Mont Savault, zo’n 530 meter boven zeeniveau en volledig omringd door heel oude stammen, staat een versleten, felgroene Simca. Ik ken weinig van auto’s, maar het internet leerde me ondertussen dat het om een Simca 1100 moet gaan en volgens datzelfde world wide web werden die geproduceerd tussen 1967 en 1981. Het ding is dus waarschijnlijk quasi even oud als ikzelf, zo niet een stuk ouder. Alleen werd er de voorbije jaren iets minder goed voor gezorgd…

Ik kan het wrak niet passeren zonder er enkele foto’s van te nemen. Ik heb ondertussen dan ook al een serieuze collectie beelden van het achtergelaten voertuig in diverse seizoenen. En telkens opnieuw vraag ik me af hoe het er is gekomen. Wie was de eigenaar? Leeft die mens nog? Zou die nog af en toe, net als ik, naar zijn wagentje komen kijken?

Ik verdenk een plaatselijke landbouwer.
Die durven hier immers wel vaker iets in de bossen dumpen. En waarschijnlijk niet toevallig staat, een goeie honderdvijftig meter verder, een al even verlaten en afgetakelde pikdorser. Het arme ding kijkt uit op een gerooid maïsveld. Al jaren ziet het hoe zijn opvolgers de akkertaken overnemen. Ik word er steeds een beetje triest van en beslis dan maar vlug verder te stappen, over het gerooide maïsveld, tot op de top van de heuvel.

Zoals dat met toppen van heuvels wel vaker gaat heb ik er een mooi panoramisch zicht. Ik eet er dan een banaan. Of een peer. En kijk meer dan eens over mijn schouder, naar de plaats waar de wrakken van Mont Savault zich verschuilen in het donkere bos. En bedenk dan dat ze er waarschijnlijk nog langer zullen bestaan dan jij en ik.
Al wordt er minder goed voor gezorgd.