Drama in de Morvan

“Tiens, een politiewagen.”
Het waren de woorden van mijn vriendin, toen we na een korte avondwandeling met de honden terug naar huis stapten gisterenavond.
Ik had het niet opgemerkt, maar zij had de wagen op de wat verder gelegen weg zien rijden. Voor stadsbewoners zal dat een vreemde, misschien zelfs bizarre opmerking lijken, maar hier in de Morvan is het wel degelijk uiterst zeldzaam om politie tegen het lijf te lopen. De kans dat je een groep everzwijnen, een ree of zelfs op klaarlichte dag een vos tegenkomt, is een pak groter dan de arm der wet.
Misdaad in dit dunbevolkte gebied beperkt zich dan ook tot overdreven snelheid, rijden onder invloed of sluikstorten. Vaak alledrie gecombineerd.
Een veiliger plek op aarde is moeilijk te vinden. Heel wat inwoners hier sluiten zelden hun voordeur of laten hun autosleutels simpelweg altijd in het contact zitten, zo geraak je ze beslist niet zo snel kwijt.

We hadden het nog even over het feit dat we waarschijnlijk nog nooit politie of gendarmes in Razou hadden gezien, maar voor we goed en wel terug onze tuin instapten was de zeldzame waarneming al weer vergeten.

Tot ik vanmorgen in alle vroegte een stukje ging fietsen en menig records liet sneuvelen (zie: Ben jij ook Strava?). Na de tocht hield ik even halt bij buurman F. die aan zijn huis aan het klussen was.
“Of ik iets van het spektakel had gemerkt gisterenavond?”, vroeg hij me.
Ik had geen idee waar hij het over had en hij verduidelijkte meteen dat er gisteren maar liefst drie of vier wagens van de gendarme ons gehucht waren binnen gereden, gevolgd door een ambulance. Of twee. Dat laatste detail herinner ik me niet meer zo goed, het verbreken van de fietsrecords had me danig vermoeid en mijn concentratie was daardoor niet optimaal.
Het hele circus had halt gehouden bij buurvrouw C. en waren er ruim anderhalf uur blijven staan. Na het grote machtsvertoon werd uiteindelijk een niet-geïdentificeerde persoon de ambulance in gedragen. Buurman F. had geen idee wie het was, maar het leek allemaal heel serieus.
Mysterie in Razou!

Toen ik na een verkwikkende douche het gehucht verliet, op weg naar de grote stad vlakbij (lees: anderhalf uur rijden), stond buurman A. in zijn tuin te karweien. Buurman A. woont uiterst centraal in ons gehucht en ziet en weet dus meestal alles. Ik zag mijn kans en vroeg voorzichtig of hij gisterenavond iets had gezien of gehoord.

Samenzweerderig kwam hij dichterbij en fluisterde wat hij wist…

Een liefdesverhaal lag aan de basis van het drama dat zich gisterenavond in ons dorpje had afgespeeld.
In een nabijgelegen gehucht, minder dan één kilometer van Razou, woont een dame die recent haar vriend had gedumpt voor een nieuwe liefde. De ex-vriend kon dat blijkbaar maar moeilijk verkroppen en had op aloude manier wraak genomen op zijn rivaal, door hem een aantal rake messteken toe te dienen. Bloedend was het slachtoffer kunnen ontkomen en op één of andere manier in Razou terechtgekomen. Was hij er neergezegen midden de straat? Of had hij hulp gezocht bij buurvrouw C. en haar zoon? Het werd me niet echt duidelijk, maar de zoon van buurvrouw C., in zijn vrije tijd brandweerman, had hem in hun tuin de eerste zorgen toegediend. Waarna de gendarmerie in full force en één of meerdere ambulances, waarschijnlijk voor het eerst in de geschiedenis van het gehucht, Razou hadden overrompeld.

Wie had ooit durven denken dat dergelijk drama in deze mooie en zo rustige Morvan had kunnen plaatsvinden! Ik was er heilig van overtuigd dat het dumpen van een versleten diepvriezer in het bos of het vissen op rivierkreeften zonder vergunning, de gruwelijkste misdaden waren in dit vredige gebied.

Ik heb me vergist.
Vanavond sluit ik mijn voordeur en mijn autosleutels leg ik op het nachtkastje.
Slaapwel.