Bijna…

Het Word-document ‘DE KLAP.docx’ werd op woensdag 27 september 2017 om 22u52 aangemaakt.

Dat betekent dat ik die avond, vrij laat, mijn eerste letters op het scherm liet verschijnen. Ondertussen zijn we bijna elf maanden later en ligt een stapeltje van het boek DE KLAP hier naast me op tafel. Een echt boek. Met een kaft en papier. Alle woorden mooi gelay-out. Zeven prachtige illustraties. Ongeveer 150 bladzijden dik. Gedrukt en klaar om vanaf volgende week verkocht te worden. In echte boekenwinkels.
Op 27 september 2017 had ik me dit niet kunnen of zelfs durven inbeelden.

Ik herinner me die dag nog helder. Ik zat net in mijn auto en kreeg op mijn telefoon een bericht van een vriend. De vraag die hij me stuurde prikkelde me, zette me aan het denken en inspireerde me. Uiteindelijk zat ik bijna zes uur lang achter het stuur. Ik reed die late namiddag van Razou naar Nieuwkerke. Toen ik vertrok had ik niets. Toen ik aankwam had ik een half verhaal in mijn hoofd en veel goesting. Ik reed op de parking naast mijn huis, nam snel mijn valies uit de auto, zette die midden de woonkamer, klapte de laptop open op de keukentafel en begon als een bezetene te typen. Ik typte die nacht twee stukken van het verhaal. Ze werden het begin van wat later het vertelconcert DE KLAP zouden worden en twee belangrijke hoofdstukken in het boek.

De wintermaanden die volgden waren donker, koud en eenzaam. Ik verbleef het grootste deel van het seizoen in Razou, ver weg van de bewoonde wereld. Mijn vriendin was meestal lange tijd weg voor filmopnames. Dus het waren mijn personages en ikzelf in de oude watermolen. Het huis, de tuin en de vallei werden het decor van het verhaal. Die winterse gevoelens van verlatenheid, afzondering en gemis voedden de personages die met elke alinea meer vorm kregen. Urenlang ijsbeerde ik door de woonkamer, staarde door het natgeregende raam naar de beboste heuvels en deed lange winterse wandelingen met de hond. Het verhaal kroop langzaam onder mijn huid en ik werd één met de personages. Pas toen in de prille lente de laatste zinnen werden ingetypt wist ikzelf hoe het verhaal zou eindigen.
Dat laatste uur schrijven beleefde ik in een roes. Ik zat in een cocon, koptelefoon op en steeds hetzelfde nummer op repeat. Ik had kippenvel toen het slot vorm kreeg en was uitgeput en tegelijk euforisch toen het laatste woord er stond.

Wat volgde waren vele repetities met gitarist Myrddin in het bevroren landschap van de Vlaamse Ardennen, vijf intense try-outs met een steeds geboeid publiek in de lente en tenslotte wekenlang redactiewerk. Na tientallen mails tussen uitgever Johan, ontwerper Maxime en mezelf kon begin augustus het drukken starten. Het werk was af.
We hadden de deadline gehaald.

Volgende week, op 1 september, mag ik het resultaat aan iedereen tonen.
Dan is het aan jullie om te kopen, te lezen, te oordelen.

Bijna…

Wil je op 1 september om 16u30 de boekvoorstelling in Talbot House te Poperinge bijwonen? Dat kan!
Stuur mij een mailtje via miguel@rentaguide.be en ik zet je op de lijst.

Dit najaar spelen we het vertelconcert o.a. in Diksmuide, tweemaal te Brugge, etc.
Meer info volgt.