Gek. Al 11 jaar word ik betaald om te doen wat ik het liefste doe: mensen verhalen vertellen over mijn streek en hen daar de mooiste plekjes tonen. Maar ik doe het niet voor dat geld, ik doe het uit liefde.
Ik heb een lange lijst redenen waarom ik doe wat ik doe. En passie is één van de belangrijkste. Ik hou van dit grensgebied, met elke cel in mijn lijf. Nieuwsgierigheid is er ook één. En de combinatie van die twee zorgt er voor dat ik keer op keer ontdek en opnieuw verliefd word. Ik val voor de schoonheid, de eenvoud, de puurheid, de echtheid en de traagheid van het gebied.
Wat ik het leukste vind aan gidsen? Het verkennen en zoeken. Het liefst doe ik dat in de avonduren of heel vroeg ’s morgens. Helemaal alleen. Dan is het stil en spreekt het land. Niet met woorden. Maar met geuren, geluiden, zuchtjes en in kleuren.
Ook vanavond trok ik er op uit. Die onzichtbare en toch zo aanwezige grens over. Verkennen, ontdekken en opnieuw verwonderd zijn. Van aan de eeuwenoude kerk trok ik de velden in. Ze toonden zich op hun mooist, vol van intense kleuren en indringende geuren. Ik flirtte met de grens en stapte langs een bescheiden stroom vol verhalen. Tot aan de molen en terug.
Het zijn de molens die het hier doen waaien. En met verhalen strooien.
Straks zal ik dit alles aan de mensen tonen. Ik hoop dat ze het zien en ik hoop dat ze het snappen, waarom ik van je hou.
Stap mee rond Houtkerque, maar schrijf je vlug in, de plaatsjes zijn bijna allemaal op: Vogelvrij in de IJzervallei – 26 juli
Miguel Bouttry 