Van Bourgogne naar Lyon

Morgen om 7:59 vertrekt de trein van Lyon naar Lille.
Die trein brengt mij terug naar huis.

Het zal niet als een verrassing klinken als ik je vertel dat ik er wat tegen op kijk. En misschien nog vooral omdat ik alleen terug zal keren. La Petite Française blijft hier. Er moet gewerkt worden zegt ze. Nieuwe film enzo.

Onze korte reis was intens en goed gevuld. Ik werd onderweg verliefd. Op Bourgondië. Wat een mooie streek.
We verbleven er vier dagen in een klein huisje, ver weg van alles. De eerste twee dagen waren een voltreffer. Maar daar schreef ik al over in mijn vorige blog.

Dag drie werd onze sportieve dag. Ik had mijn loopschoenen meegenomen en ’s morgens in alle vroegte trok ik er op uit. In een rapte raadpleegde ik Google Maps en probeerde de streek wat te memoriseren, voor ik het op een hollen zette. Ik perste een kleine 8 kilometer uit de kuiten. Het was steil, het was heet, maar het was mooi. De ochtend van ons vertrek herhaalde ik deze oefening nog eens. Mijn ontmoeting met een gigantisch hert die ochtend, was kort, maar adembenemend.
De rest van de dag zaten we met z’n tweetjes in een kano. La Cure is een rustig kabbelende rivier, die ons langs tal van mooie dorpjes en brugjes bracht. We peddelden 18 kilometer. Die avond vielen we in slaap voor we het beseften.

Dag vier hadden we twee bezoeken gepland.
Er moest wat gereden worden van de ene naar de andere plaats, maar dat was geen straf. De zon was er opnieuw bij en we hielden meer dan eens halt, om van het prachtige Bourgondische landschap te genieten.

Na pakweg drie kwartier rijden kwamen we aan bij La Carrière d’Aubigny, een oude steengroeve. Het bezoek is simpelweg spectaculair te noemen. Dit is niet zomaar een grot. Dit is een kathedraal onder de grond. Je voelt je er piepklein. Onvoorstelbaar hoe mensen dit met de hand hebben uitgegraven. Het gaf me kippenvel, maar dat kan ook aan de lage temperatuur, vijftig meter onder de grond, gelegen hebben.

Ons tweede bezoek was misschien nog indrukwekkender: de middeleeuwse werf van Guédelon.
Halfweg de jaren 1990 kwam men, tijdens archeologische opgravingen in de buurt, op het ambitieuze idee om een middeleeuws kasteel te bouwen. Niets bijzonders zul je denken. Maar het straffe aan het plan was om dit te doen met de middelen en technieken van de vroege 13e eeuw. Na een zoektocht naar een geschikte locatie kreeg met in 1997 de nodige vergunningen en een jaar later ging men aan de slag.

Sinds de start van de werken kun je de werf bezoeken en elke stap van het proces volgen. Alles wat men nodig heeft wordt ter plaatse geproduceerd, net zoals in 1229. Je vindt er dan ook een steengroeve, steenkappers, een touwslagerij, een watermolen, een dakpanatelier, een smidse, etc… Het deed me wat denken aan Bokrijk, maar dan veel echter. We bleven er ruim vijf uur. Ik heb me er geen minuut verveeld.

Gisteren moesten we ons huisje in L’Etang verlaten. Beetje triest, maar het volgende doel was Lyon. Mijn favoriete Franse stad!
Mijn Jackie werkt vrij vaak in Lyon en zo kwam ik hier vorig jaar alleen al 4 à 5 keer langs. Terug naar deze stad gaan is dus altijd een beetje thuis komen. Ik heb er ondertussen mijn favoriete restaurantjes, vaste winkels en mijn loopcircuit in het Parc de la Tête d’Or.

Omdat we weinig zin hadden in een non-stop-autorit van bijna vier uur, hielden we halfweg even halt in Beaune. Ik kende het stadje niet. Maar Jackie wou er graag iets bezoeken. Ik liet me met plezier leiden. Het “iets” was Hôtel-Dieu. Een gewezen armenhospitaal in het hart van Beaune. Ik had geen verwachtingen, maar opnieuw liet ik me meeslepen in het boeiende verhaal van dit gebouw. Een zoveelste voltreffer deze week.

Vandaag tenslotte was een rustige dag. Kuieren door de straten van Lyon. Een lunch op mijn favoriete terras (Le Tasse Livre). Een loopje in Parc de la Tête d’Or, waar we ook op het einde van de dag neervlijden met een boek, in de zon.

En vandaag, vandaag werd ik 37 jaar. Verjaren is niet meer hetzelfde als vroeger. Vroeger keek ik op verjaardagen enkel vooruit, vol ambitie, borrelend van de goesting. Plannen maken!
Nu kijk ik ook al achteruit, evalueren. En plannen wijzigen.