Op z’n hondjes

Onze vierdaagse in de Bourgondië was zo leuk, dat we er nog een vervolg aan breiden.

Jackie had drie dagen verlof en dankzij de wonderen der internet kon ik op verplaatsing werken. Dus kwamen we naar elkaar toe. Zij reed vanuit Lyon twee en een half uur naar Vézelay. Ik deed er net geen vijf uur over vanuit Nieuwkerke.

De luxe van te kunnen met de eigen auto rijden en niet per trein, is dat de hondjes dan mee kunnen.

Ja, wij hebben twee hondjes. Vier schapen ook. En drie kippen. Die laatste zeven laten we hoe dan ook altijd thuis, maar die eerste twee missen we maar al te vaak als we er op uit trekken. Maar viervoeters meenemen per trein of vliegtuig is niet altijd eenvoudig. Gelukkig hebben we steeds familie en vrienden op wie we dan kunnen rekenen.

Maar deze keer konden ze mee.
Bas is een Border Collie. Vier jaar oud en in feite mijn hond.Baxie is een… mini-Labrador, of zoiets. Tien jaar oud en haar hond.
Beide hebben tonnen energie en doen niets liever dan te hollen door bossen en velden.

Deze driedaagse in Bourgondië stond dan ook grotendeels in het teken van hen. Deze keer geen musea, kastelen of andere diep grotten. We trokken de natuur in en onze twee onvermoeibare rakkers renden telkens opnieuw het vierdubbele van wat wij afstapten. De vele rivieren in het gebied zorgden op tijd en stond voor de nodige verfrissing. Baxie is een echt waterkonijn, Bas heeft wat meer aanmoediging nodig (lees: een stok om terug te brengen), maar ook hij is een vlotte zwemmer.

En ondanks die tonnen energie zijn het twee brave zieltjes. Ze luisteren als de beste en ’s avonds op restaurant zou je bijna vergeten dat ze er bij zijn. Weinig kind op het terras was zo voorbeeldig en stil als onze twee rakkers.

Reizen met de honden is een meerwaarde. Pas dan heb ik vaak het gevoel echt tijd voor ze te hebben. Dan zijn ze een volwaardig deel van het gezin. Jammer dat het vaak eindeloos zoeken is naar een logeerplaats of restaurant waar ze welkom zijn. Deze keer konden wij gelukkig opnieuw gebruik maken van “het huis van de vriend” (zie Bourgogne is rust) en met de zwoele temperaturen van dit seizoen konden we telkens op een terras terecht om te dineren.

Hoe dan ook, ik weet zeker dat we niet met z’n tweetjes, maar wel met z’n viertjes heel gelukkig waren de voorbije dagen. Heb je zelf een hond? Neem ze mee. Waar je ook gaat. Een hond hoort niet in een kooi of een hok. Een hond moet rennen, spelen, ravotten. Ze ontdekken even graag als wij. En akkoord, soms zijn ze wel heel enthousiast en onstuimig. Maar dat duurt vaak maar heel even. Al vlug zijn ze rustig, braaf en gewoon heel content dat ze er bij mogen zijn.