Van nature ben ik rustig. En ik kan ook vrij goed relativeren. Dat helpt om rustig te blijven. Maar sommige dingen geven me toch een grote dosis stress, parkeren bijvoorbeeld. Niet het effectief parkeren, maar wel eerder het vinden van een parkeerplaats. Iets waar ik als plattelandsbewoner zelden mee geconfronteerd word.
Een paar korte periodes in mijn leven woonde ik echter in een stad. Dat viel tegen. Vooral en hoofdzakelijk door parking problemen.
Maar ook als ik als jongen uit het platteland naar een stad rij, dan slaat de parkeerstress toe. Ik vind vaak in eerste instantie geen plaats en als ik die dan vind slaat bij mij vaak de twijfel toe of ik daar wel mag staan. Moet ik een parkeerkaart zetten of betalen? En als ik moet betalen, dan heb ik uiteraard nooit geen kleingeld voor die automaat. Betalen via sms? Soms is dat een makkie, vaak is dat eerst een quasi onmogelijk registreerproces en als ik dan al via sms betaal, dan krijg ik vaak 2 à 3 uur nadat ik mijn parkeerplaats verlaten heb een sms dat ik me waarschijnlijk vergat af te melden en betaal ik dus een parkeerkost een pak hoger dan wat moest.
Mijn parkeerstress kende echter een hoogtepunt toen ik een paar weken terug een paar dagen in Lyon verbleef. Al mijn andere bezoeken aan deze grootstad deed ik rotsvast met de trein. Slechts 3 uurtjes rijden vanuit Lille, wat bijna België is en geen parkeerstress.
Maar deze keer vertrok ik niet uit België, maar uit de Morvan. Een pak dichter bij de stad, maar qua openbaar vervoer quasi niet bereikbaar. Ik moet al vlug 6 à 7u rekenen om de 250 km te overbruggen. Met de auto doe ik dat in nog geen 3u, op ’t gemak. Alleen komt dan het parkeermonster naar boven… Maar mijn liefje verzekerde me dat ze een plekje kende, niet zo ver van het centrum, waar zij vorige zomer elke dag gratis kon parkeren, een maand lang en altijd voldoende ruimte. Ideaal! Ik zou me er parkeren en dan had ik maar een 20-tal minuutjes te stappen om bij haar tijdelijk appartement te geraken.
Tot ik daar die avond in maart, iets na 21u00 aankwam. Effectief: veel plaats. Maar dat gratis parkeren was enkel geldig in augustus. Net de maand dat mijn liefje er vorige keer was. Ik mocht er staan, als ik betaalde tenminste en dat maximum een paar uur. Geen optie dus, aangezien ik er 3 dagen zou blijven. Meteen steeg mijn stressniveau naar ongekende hoogtes. Gelukkig was er de smartphone. Geënerveerd begon ik te zoeken naar parkeermogelijkheden in Lyon. Dat bleek al vlug quasi onmogelijk. De stad doet er alles aan om autogebruik te ontmoedigen en gratis parkeren is dan ook nergens mogelijk (behalve in augustus). De P+R-zones aan de rand van de stad zijn wel gratis of heel goedkoop, maar daar mag je dan weer ’s nachts niet blijven staan. Mijn enige optie was een peperdure parking huren voor enkele dagen. Op dat ogenblik was ik al hopeloos en wou eigenlijk veel liever gewoon terug naar de o zo rustige Morvan snorren… Jackie stelde me echter voor tot bij haar appartement te rijden en dan zouden we samen een oplossing zoeken.
Zo gezegd, zo gedaan. Net op het ogenblik dat ik op 100 meter van haar appartement kwam reed een man weg. Hoezee! Een parkingplaats! Ik rolde me er vlotjes in, Jackie stond me ondertussen al met een glimlach op te wachten en samen gingen we de parkeerautomaat checken. Alles viel plots mee: we hadden voldoende kleingeld en toen ik er een paar munten instopte bleek dat ik er mocht blijven staan tot de volgende ochtend rond 11u00. Dat gaf ons meteen een pak ruimte om een oplossing te zoeken voor de komende dagen en moest ik een nacht minder betalen in de veel te dure parkeergarages. Het leek allemaal goed te komen. Een gezellige avond en deugddoende nacht volgden.
De volgende ochtend scheen een aangenaam lentezonnetje. Rond 9u trokken we de straat op. We hadden nog een 2-tal uur voor ik mijn auto moest verplaatsen en er was de wekelijkse markt in de straat, dus zouden we eerst rustig wat inkopen doen.
Markt in de straat!!
Waar ik de avond voordien dolgelukkig de auto zag verdwijnen, die mij een onverwacht parkeerplaatsje gaf, stond nu een witte bestelwagen van een marktkramer. Weg was mijn auto! Stil stond mijn hart. Zweetdruppels borrelden spontaan op.
Terwijl ik al geconcentreerd een plekje zocht waar ik in de snel voorbij stromende Rhône kon springen en al deze ellende achter me kon laten, bleef Jackie echter super cool en belde meteen de “fourrière” op. De fourrière is een asielcentrum voor fout geparkeerde auto’s. En ja, daar stond mijn karretje. In onze vreugde van de avond voordien hadden we het bord met parkeerreglement gemist.
Het grapje koste me uiteindelijk ruim 150 euro.
Ik beloofde toen plechtig nooit nog met de auto naar Lyon te komen.
Ondertussen zit mijn liefje terug in Lyon voor een paar weken. Deze keer heeft ze een leuk appartement in het oude stadsgedeelte en ze vroeg of ik toch niet eens een paar dagen wou oversteken. Uiteraard wou ik dat. Maar deze keer niet met de auto! Ik zou wel een andere oplossing vinden.
Omdat m’n beslissing om Lyon te bezoeken nogal last-minute kwam en ik uiteindelijk maar een paar uurtjes had om mijn vertrek voor te bereiden, vond ik echter geen andere oplossing. Opnieuw met de auto dus… De hel. Deze keer wou ik me echter niet laten vangen en ik keek alvast uit om een parkeergarage te reserveren. 70 euro voor 3 dagen is duur, maar nog altijd goedkoper dan een takeldienst.
Een uurtje voor ik de rust en natuur zou verlaten, vond ik plots een fijne website: zenpark.com. Een gloednieuw systeem waarbij parkeerruimtes van bedrijven of particulieren, die vaak leeg blijken te staan, kunnen gehuurd worden voor een korte periode. Ik vond een parkeerplekje op een 20-tal minuten stappen van Vieux Lyon en dat zou me in totaal slechts 15 euro kosten. Geniaal! Het systeem is zeer professioneel, een app leidt je naar je plaats en diezelfde app gebruik je als afstandsbediening om de toegangspoort te openen. Eenvoudig, modern en gebruiksvriendelijk. Ik voelde me de koning te rijk toen ik de parkeerruimte opreed. Maar…
Volgens de handleiding van het systeem moet ik me dan gaan parkeren op de plaatsen met aanduiding “Zenpark”. Ik reed rond en zag veel open plaatsjes, maar nergens de aanduiding die ik zocht. Ondertussen regende het pijpenstelen en sloeg mijn parkeerstress weer toe. Ik parkeerde me even op een plaatsje zonder aanduiding en haalde toen weer m’n smartphone boven. Na 10 minuten ongeduldig speuren op de website van Zenpark vond ik, diep verborgen, een zinnetje die niet enkel meedeelde om te parkeren op de aangeduide plaatsen, maar eventueel ook op andere vrije plaatsen. Nou, daar stond ik op. Dus ik bleef dan maar gewoon staan.
Bij het verlaten van de parking, in de gietende regen en ondertussen complete duisternis, kwam ik een dame tegen die net de parking binnen ging. Dat ze nog nooit van Zenpark had gehoord en me vroeg op welk nummer ik dan zogezegd moest parkeren, terwijl ik geen nummer had gekregen, maakte mijn ongerustheid enkel groter. Ik liep nog 10 minuutjes heen en weer bij de ingang van de parking, keek goed of ik geen enkel bordje had gemist en maakte mezelf ondertussen wijs dat ik wel degelijk op de juiste parking stond, de app had me immers mooi binnen gelaten… toch?
Zen kun je mijn verblijf in Lyon dus niet meteen noemen. Doemscenario’s van takelwagens, woedende parkingeigenaars en hoge rekeningen spoken door mijn hoofd. Morgen om 9u30 vertrek ik terug naar de Morvan, maar vandaag moest ik, om te voorkomen dat mijn hoofd zou ontploffen, toch even tot bij de parking wandelen om te zien of mijn wagen er nog stond. En oef! Hij stond er nog. Geen briefje onder de ruitenwisser, alles leek normaal. Behalve…
Voor mijn auto en de auto naast de mijne, stond een andere auto geparkeerd. Ik zag twee opties: ofwel was het iemand die zich vlug dubbel parkeerde om iets op te pikken in het appartementsblok naast de parking, of iemand ziet zijn parkeerplaats ingepikt en beslist dan maar mij te blokkeren. Nu, echt geblokkeerd stond ik niet. Ik had voldoende manoeuvreerruimte om weg te rijden. Zolang er geen andere auto rechts van mij gaat staan tenminste. 10 minuten ijsbeerde ik bij mijn auto. Niet wetende wat te doen en besliste dan maar gewoon terug naar Vieux Lyon te stappen. 20 minuten lang praatte ik op mezelf in. Dat alles gewoon dik in orde is en dat die auto mij morgenochtend helemaal niet meer zal blokkeren. Maar ondertussen heb ik stress. Stress!
Ik zweer het: volgende keer kom ik met de trein!
Wie wil weten of ik morgen effectief veilig en wel de parkeerplaats kan verlaten: check mijn fb-pagina. Update rond 9u30…
Miguel Bouttry 