3 levenslessen (die ik al fietsend meekreeg)

Laat de weemoedige strijkers aanrukken en hang alvast de vlaggen halfstok: binnen enkele maanden bereik ik de kaap van 40 jaar.

Tot recent keek ik vooral vooruit, hongerig ambitieus. Maar nu krijg ik stilaan de drang om af en toe over de schouder te turen. Soms melancholisch, af en toe met heimwee, meestal met plezier, maar nooit met spijt.

Het leven gaf me vooral een aantal goeie lessen. Aangezien ik mogelijk bijna halfweg de rit ben permitteer ik het me om een aantal van die levenslessen met jullie te delen.
Het gezegde luidt dat je met de papfles iets mee krijgt. In mijn geval was dat met de fietsbidon, met de pulle. De voorbije bijna 40 jaar zat ik vele uren op mijn fiets. De laatste jaren uitsluitend ter ontspanning, als tiener om dingen te bewijzen. Dat ik de rapste was bijvoorbeeld. Ik was het niet (vaak).
Ik was coureur. En mijn vader (ex-wielrenner en uitbater van een fietswinkel) gaf mij naarstig tips.

Nu, vele jaren later, blijken die koerstips meer en meer levenslessen geweest te zijn. Of hoe de koers een metafoor blijkt te zijn voor het leven.
Ik geef jullie de drie belangrijkste:

LES 1: Wie lek rijdt zit kapot

Vaak klagen wielrenners dat ze een wedstrijd niet konden winnen omdat ze lek reden. ‘Pech blijft me maar achtervolgen!’ klinkt het dan.
Mijn vader beweerde keer op keer dat een renner die lek rijdt aan het einde van zijn krachten zit. Vaak klopt dat. Hoe vaak merk ik niet na een lange rit dat ik uitgeput van de ene put in het wegdek naar de andere zit te rijden. Je ziet ze gewoon niet meer van vermoeidheid. Een leegloper is dan vaak het logische gevolg.
Welke levensles haalde ik daar uit? Als je vermoeid bent, stress hebt, overwerkt, … dan doe je het beter even wat rustig aan. Neem een (korte) pauze. Ga even op vakantie. Leg het werk een uurtje of zelfs een dag opzij. Want vaak maak je gewoon de ene fout na de andere. Fouten die je vaak zuur opbreken en maar al te vaak als een tegenslag worden aanzien.
‘Alles slaat tegen!’ hoor ik dan.

LES 2: Je moet minstens 3 keer helemaal gevild zijn voor je een echte coureur bent

Een wat lugubere uitspraak van mijn vader, maar wel eentje die me in het leven vaak steun heeft gegeven en nog steeds geeft.
Ik kreeg dit te horen als ik op training of in een wedstrijd was gevallen en het asfalt me van een stuk vel had ontdaan. Pijnlijke grimassen trekkend in de zetel werd ik niet betutteld, maar kreeg via die boodschap simpelweg te horen dat het me nog vaak zou gebeuren en me zelfs nog vaak moest overkomen als ik een grote coureur wou worden. Ik viel regelmatig, liet best wat huid achter hier en daar. Drie keer vervellen deed ik echter nooit. Ik werd dan ook nooit een groot coureur. Mijn vader had gelijk.
Ik denk nog vaak aan deze les als het me eens tegenslaat in het leven. Een financiële malheur, een relatiebreuk, een mislukt project, … Ik zie ze als een opstap naar iets beters, mooiers, leukers, … Ik blijf niet bij de pakken zitten. Raap mijn fiets op, duw mijn stuur recht en stamp terug met volle kracht op de pedalen. Eén ding is duidelijk met de 40 in zicht: er zal nog veel verveld worden. Ook de komende jaren. Maar het is niet erg, het hoort er bij.

LES 3: Demarreren doe je niet in de klim maar op de top

15 kilogram geleden was ik een gevleugeld klimmer. Vaak reden we dan ook het hele land rond op zoek naar lastige omlopen in Vlaamse of andere Ardennen. En de tip die ik voor de start vaak mee kreeg was deze. Op de top zitten de meesten immers op hun tandvlees. Net dan moet je aanvallen. Dan kun je het verschil maken. Een gat slaan. Opnieuw een waarheid als een koe. Het werkt!
Ook in het ware leven werkt het wonderwel. Ga net dat stukje verder dan de rest, doe voort als iedereen afhaakt of berust. Dan maak je het verschil en dan bereik je waar anderen je voor benijden. Je kunt enkel de top bereiken als je op die top door gaat.
Gaan godverdomme!