Berg en Dal

Mijn favoriete radioprogramma heet Berg en Dal. Elke zondagochtend kun je het horen op KLARA. Ik beluister het altijd als podcast op een moment dat mij het beste uitkomt.
Journalist Pat Donnez interviewt een uur lang een interessante gast. Soms is die bekend, soms iets minder. Muzikanten, wetenschappers, schrijvers, ondernemers, … passeren de revue.
Elke aflevering begint met dezelfde vraag: ‘Zit je op een berg of in een dal?’.
Afsluiten gebeurt telkens met een antwoord op: ‘Wat is je credo?’
Daartussen sturen stukjes muziek of literatuur de gang van het gesprek.

Vooral die eerste vraag lijkt me interessant en stelde ik mezelf vanmorgen voor het eerst onder de douche: zit ik op een berg of in een dal?
De gasten van Pat hebben het vaak moeilijk om een afgelijnd antwoord te formuleren op die vraag. Ook ik merkte dat het niet zo eenvoudig was om kort en zonder nuance te antwoorden.
‘Ik zit op een berg’ was het eerste wat mijn gevoel me voorschotelde. Ik had er net een ochtendloop opzitten door een prachtig bos en de runner’s high, in combinatie met het zalige gevoel van een warm stortbad, deden hun werk. Na een woelig en niet altijd even gemakkelijk 2019 heb ik trouwens het gevoel dat momenteel alles wat op zijn plooi komt. Vooral het project waar ik het voorbije anderhalf jaar intens aan werkte, nadert de ontknoping: op 11 februari verschijnt mijn tweede roman BRON VAN PIJN. Daarna ga ik met het verhaal touren in de vorm van een vertelconcert. Ik zal eindelijk de vruchten van mijn werk kunnen plukken.
Ja, een berg dus.
Of net niet? Mogelijk zelfs helemaal niet.
Wordt de boekvoorstelling het begin van de klim? Bereik ik de top van de berg pas later? Als de eerste reacties van lezers binnenkomen. Als het boek goed verkoopt. Als het publiek in grote getale naar de voorstellingen afzakt.
Was het harde labeur, het schrijven in eenzaamheid en het graven in de diepste en donkere kerkers van mijn zijn, de lange tocht door de koude en schaduwrijke valleien? Wacht me de komende maanden warme zonnegloed en indrukwekkende vergezichten vanop ongekende hoogtes?
Misschien zijn de reacties wel genadeloos hard. Vernietigend zelfs. Wie weet slaan de verkoopcijfers tegen en spelen we voor lege zalen. In dat geval heb ik mijn top al bereikt en donder ik binnenkort pijnlijk de dieperik in.

Maar neen. Niets van dit alles.
Het verhaal dat ik in het boek optekende moest ik vertellen. Voor mezelf. Voor niemand anders. Het schrijven was een indrukwekkende reis met vele bergen en dalen. Het avontuur was mijn beloning.
Ik kan nu oprecht zeggen dat ik niet wakker lig van winst of verlies, berg of dal.

En wat is mijn credo dan? Dat antwoord ligt meteen klaar: niets is zwart-wit.
Ik hoop dat jullie dat indachtig zijn mochten jullie BRON VAN PIJN ooit lezen.