De mokerslag die Watou heet

Ik ken niets van Kunst.

En toch hou ik er van. Ik zoek het op. Het maakt me blij. Of triest. Het maakt me bang en tegelijk rustig. Het verwondert me en doet de tijd even stil staan. En als het me op één of andere manier raakt, is het voor mij goeie kunst.

Vandaag werd ik geraakt. Meerdere keren zelfs. In een klein dorpje dat Watou heet. Het dorp leunt zo hard tegen de grens aan, dat ik denk dat het één of andere dag gewoon over die grens zal tuimelen, Frankrijk in. En telkens als ik er kom voel ik me ook een beetje in buitenland. Watou is vakantie. En het is voor mij al heel lang een synoniem voor poëzie en kunst. En dus meteen ook een vat vol herinneringen. Want blijvende herinneringen, die ontstaan uit diepe emoties. Emoties die ik opraapte in het kleine zomerende dorpje, jaar na jaar.

Of eerder… emoties die me in het gezicht werden geslingerd. Je verwacht ze niet en toch liggen ze daar in elk klein kamertje, achter elke hoek. Verrassend, adembenemend, perfect getimed. Ook in 2016.

Zoals de twee doden in de graanschuur. Ze wilden me vooral doen weglopen. Ik wou er niet blijven, elke vezel in mijn lijf wou me doen wegrennen. Maar de verwondering was te groot en dan bleef ik er. Lang. En maakte de angst plaats voor rust. De rust die me telkens opnieuw naar kunst doet kijken. Het doet even alles vergeten. Het enige wat op dat moment nog is, dat zijn die twee dode mannen, in die dampend warme schuur. Een andere wereld. Zelfs Watou lijkt dan even heel ver weg.

Of het eenvoudige gedicht over moeder. Waarbij de dichter in simpele woorden vraagt om je moeder die aandacht te geven die ze verdient. En dan word ik even week, grijp ik naar mijn smartphone, vastberaden om het gedicht naar mijn eigen moeder te sturen. Haar tonen dat ik aan haar denk. Tot ik onderaan de tekst de naam van de dichter lees: Adolf Hitler. En dan versteen ik. Word ik heel ongemakkelijk. Zit ik heel even in een vacuüm van emoties en doe ik helemaal niets. Behalve uiteindelijk stil wegwandelen, zonder een foto te nemen.

En dit zijn maar 2 voorbeelden van hoe ik vandaag vele keren verrast werd. Soms maakte wat ik zag me blij, soms confronteerde het me keihard met het leven. En met mezelf. Maar de mokerslag, de uppercut, die kreeg ik op het eind. Toen ik na enkele uren wegdromen terug op het dorpsplein stond. Verdwaasd. Omdat het gedaan was. Omdat het gedaan is.

Dit was mijn laatste bezoek aan het Kunstenfestival van Watou. Dit was het laatste Kunstenfestival van Watou tout court.

De broodnodige subsidies die de organisatie nodig heeft, om elk jaar opnieuw zoveel kwaliteit in onze Westhoek te brengen, die komen er niet meer. In ivoren torens, ver weg van onze uithoek en onwetend over hoe velen elk jaar opnieuw reikhalzend uitkijken naar enkele intense uurtjes aan de grens, werd beslist dat deze organisatie niet meer hoeft. Hoe durven ze…

De zomers zullen nooit meer zo warm zijn. De Westhoek net dat beetje minder uitdagend…

Maar nu is het er nog! Het Kunstenfestival loopt nog tot 4 september. Ga er heen! Neem al uw vrienden en familie mee. En koop die fantastisch mooie catalogus, die je nog lang zal laten nagenieten van deze o zo mooie editie. En wie weet, met voldoende steun, kunnen we in de toekomst toch opnieuw even alles vergeten en met zijn allen naar Watou gaan.

http://www.kunstenfestivalwatou.be/