Ik word Morvandiau

Een Morvandiau is een man die in de Morvan woont.
Een vrouw wordt een Morvandelle genoemd.

Ik ben geen Morvandiau.
Mijn paspoort is Belgisch, ik ben geboren in Gent en heb de eerste 37 jaar van mijn leven vooral in de Vlaamse Westhoek doorgebracht. Ik heb ook nog altijd een huis in België. Sinds kerstavond 2016 woon ik weliswaar deeltijds met mijn lief in de Morvan. Maar dat maakt me nog geen Morvandiau. Absoluut niet.
Minstens éénmaal per maand keer ik met plezier terug naar de Westhoek. Er is familie, er zijn vrienden, er zijn verhalen die ik nog te vertellen heb. Ik ben er nog graag.

Deze zomer verblijf ik voor het eerst echt heel lang aan één stuk in onze watermolen in Razou en het bevalt me. Zonder het te beseffen kruipt dat Morvandiau zijn toch langzaam onder mijn vel.
Dat vertaalt zich in krullen die wat langer worden dan normaal, een onverzorgde baard en een vestimentair je m’en foutisme waarmee je zelfs in de kleinste Belgische gemeente nagekeken zou worden. Maar hier kan dat allemaal.

Ook tijd speelt hier geen rol. Er zijn maar twee sleutelmomenten in een dag: de zon die komt piepen, dan begint het, en de zon die weer verdwijnt, dan is het gedaan. En daartussen gebeurt het, daartussen wordt er geleefd. Er wordt geleefd zoals men dat op veel plaatsen is vergeten.
Er wordt gewerkt vanaf begin tot einde. Maar tussenin is er ook, wanneer dat uitkomt, ruimte voor een maaltijd, een gesprek of een stil moment van verwondering.

Het is niet altijd logisch, het is bijna nooit gestructureerd, maar het werkt. Het werkt ook voor mij.

Ik begin hier nooit te werken. Ik neem geen pauzes op een vastgelegd moment. Ik stop op het einde van de dag, als ik te moe ben om verder te doen.
Ik ontwaak, de dag begint en ik begin. Ik begin te leven.
In dat leven doe ik heel leuke dingen, maar ook dingen die ik helemaal niet graag doe.
Ik doe dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze kon.
Ik herstel een kapotte grasmaaier, ik dicht het gat in de waterleiding die onze kelder onder water zet.
De leuke dingen zijn hier nog leuker.
Fietsen is telkens opnieuw adembenemend, schrijven doe ik in de hangmat langs het kabbelende riviertje achteraan de tuin en eten en drinken met vrienden doen we tot de vleermuizen tussen ons en de indrukwekkende sterrenhemel fladderen.
De minder leuke dingen doe ik zodat ik de leuke kan blijven doen. C’est la vie.

Ik ben vooral gestopt met tellen. Vroeger telde ik de dagen, uren of minuten, de opdrachten, de kilometers, de centen, de glazen, de woorden, … Hier telt enkel het leven.

Zou ik in de Westhoek ook een beetje Morvandiau kunnen zijn?
Zouden we met z’n allen een beetje Morvandiau kunnen worden?