Ben jij ook Strava?

Ik gids wel vaker met de fiets.
Het zijn rustige ritjes. Traag tempo, beperkte afstand en regelmatige een lange stop om iets te bezoeken of uitleg te geven bij een bepaalde bezienswaardigheid.
Maar heel af en toe krijg ik de vraag om te gidsen voor een groep wielertoeristen. Met de koersfiets dus. En vaak zijn dat best goed getrainde sporters.
Ik doe het graag en met enthousiasme. Fietsen zit me in het bloed (zie Oude liefde roest niet). Het gidsen verloopt bij deze tochten ook anders. Er worden meer kilometers gemalen, gemiddeld tussen de 60 en 110 kilometer per rit, de snelheid ligt een pak hoger en de inspanning is groter. Door dit alles stoppen we dus kort en blijft mijn uitleg beperkt tot een kort verhaal of anekdote. Fietsen staat in deze tochten centraal, terwijl het bij andere tochten voornamelijk gereduceerd wordt tot een transportmiddel om van punt A naar punt B te fietsen.

Begin mei was het weer zo ver. Een groep flink getrainde fietsers kwam uit Nederland, om samen met mij over de gewezen slagvelden uit WO1 te pedaleren. Over anderhalve dag verspreid werden 160 kilometers gepland. Als gids fiets je die 160 kilometer uiteraard grotendeels op kop, want enkel jij kent de weg. En als er dan eens kort gestopt wordt bij een bepaalde site en de rest van het peloton even op adem kan komen, moet je als verteller met veel enthousiasme en kracht je verhaal brengen, om meteen daarna weer in pole position de groep aan te voeren.

Dit jaar had ik tot twee weken voor datum slechts twee korte ritjes met de fiets gereden. Het weer viel wat tegen in het voorjaar, ik zat vooral veel achter mijn laptop om De Klap af te werken en uiteindelijk werd het razend druk in de gidsenwereld, waardoor van trainen quasi geen sprake was. Excuses genoeg…
Zo’n vijf maanden ver in het jaar en minder dan twee weken voor de bewuste opdracht, zat ik dus met ruim vijf kilogram overgewicht en een historisch slechte conditie. In een paniekreactie trok ik vanaf begin mei enkele dagen op rij de baan op en wonder boven wonder overleefde ik de tweedaagse. Met zelfs een groepje tevreden klanten als afsluiter.

Maar de gedwongen situatie zette me wel terug op de fiets.
Het deed me nogmaals beseffen hoe graag ik deze sport beoefen. En ik blijf doorbijten. Meerdere keren per week probeer ik minstens een uurtje vrij te maken om door weer en wind het landschap in te trekken. En na anderhalve maand staat 1000 kilometer op de teller. Het beetje overgewicht is weggesmolten en de conditie wordt met de dag beter.

Maar er is nog iets wat me meer en meer op de fiets doet springen: Strava. Een app die al je gegevens tijdens het fietsen registreert, deelt met je volgers en je achteraf een waaier aan grafieken, lijstjes en tijden voorschotelt. Het haalt op wonderbaarlijke wijze het competitiebeest in mij naar boven. Elk parcours dat je voor jezelf uitstippelt ligt vol “tijdritten”. Vooral hellingen zijn netjes afgebakend en iedereen die met zijn app over dat stuk weg fietst wordt geregistreerd en verschijnt uiteindelijk in een klassement. Zo kun je na je training kijken waar je je in de algemene- of jaarranking bevindt. Of hoeveel collega fietsers je die dag te snel af waren op dat stukje parcours. Ik betrap mezelf er ondertussen op dat ik glim van trots als ik plots ergens in een top-10 verschijn of zelfs een klassement ga aanvoeren.

Als ik mijn mobieltje, met klassement, dan enthousiast onder de neus van mijn vriendin duw… kijkt ze me vooral bezorgd aan.
Niet iedereen lijkt dus gewonnen voor dit digitale haantjesgedrag…
Maar ik laat me niet ontmoedigen. Morgen ga ik weer fietsen! Records zullen sneuvelen!

En jij? Ben jij ook Strava?